Ik ben, vind ik zelf dan, best een emotioneel stabiel persoon. Maar dat sporten.. dat roept allerlei emoties bij me op.
Er zijn momenten dat ik er zin in heb, met goede moed start, halverwege mijn moed verlies en op de grond wil gaan liggen. (Waarna ik dan vriendelijk doch dringend verzocht wordt om weer op te staan)
Er zijn momenten dat ik ongeduldig ben. De cijfers op mijn weegschaal gaan niet naar beneden, terwijl ik zo gezond eet. Een bepaalde oefening gaat nog steeds niet zo gemakkelijk als ik wil.
Er zijn momenten dat ik me onoverwinnelijk voel, de training een feestje is en ik met een heerlijk gevoel in de auto stap.
Er zijn momenten dat ik sacherijnig ben. Ik ben ongesteld, heb honger. Met touwtje springen verlies ik een liter urine. En hoezo vond iemand het nodig om een airbike uit te vinden?!
Er zijn momenten dat ik nijdig ben. Omdat dingen in mijn leven niet lopen zoals ik gehoopt had. Dat ik het gevoel heb de controle kwijt te raken. Dat ik niet wil sporten, maar wil rammen.
Dit is geen blog die uitlegt waarom al deze emoties vrijkomen tijdens het sporten. Voor een goede uitleg daarvan moet je echt bij iemand anders zijn. Maar dit is wel wat er bij mij gebeurt; voor, tijdens of na het sporten. Op de een of andere manier maakt het sporten iets bij me los.
En welke emoties het ook losmaakt, het sporten ruimt mijn hoofd op. Het bezorgt me (vaak) spierpijn, maar ook een voldaan gevoel. Weer een uur gesport, weer mijn grenzen verlegd.
Het kostte me een paar maanden om tot bovenstaande conclusie te komen, maar het is wel een fantastische conclusie toch? En hoe fantastisch is het dat dit ook zichtbaar is op de weegschaal. In 7 maanden tijd ben ik 20 kilo afgevallen. Om te huilen (van blijdschap) toch?!