Trijnke

Er zijn van die dingen in mijn leven die me makkelijk af gaan, waar ik bijna niet over na hoef te denken, zo fijn. De mensen die me kennen denken dan waarschijnlijk aan shoppen, geld uitgeven, blijheid, etc.

 

Maar er is ook zo’n ding wat me niet gemakkelijk af gaat, behoorlijk veel moeite kost eigenlijk. En dat is gezond leven. Voor mijn gezin kan ik het wel hoor: ze eten voldoende fruit, groente, bewegen veel, hebben een vaste bedtijd, een gezond gewicht.

Maar het lijkt wel alsof ik er voor mezelf een andere levensstijl op na hield. ’s Ochtends te druk met de kinderen? O, ik eet wel later. Bij de koffie starten met een koek als ontbijt was geen uitzondering. 

’s Avonds te druk met eten prakken, bordjes leeg laten eten? O, ik heb alleen aan een stukje vlees wel genoeg, in de hoop dat de kinderen niet door hadden dat ik geen groente gegeten had. 

En bewegen? Hoezo? Alsof ik niet vaak genoeg de trap op en neer ren.. 

 

Maar achter deze schone schijn zat toch wel een licht ongemak. Want van gezond leven was geen sprake. 

En hoewel ik me daar echt niet altijd ongelukkig bij heb gevoeld was er regelmatig toch wel de wens om gewicht te verliezen. Zonder te sporten dan uiteraard, want die twee hoeven echt niet samen te gaan. Bij anderen wellicht, maar bij mij niet. 

 

In mijn 32e levensjaar werd ik langzaam wijzer. Ik kwam ThijmenPT tegen op Instagram, viavia. Ik zag zijn trainingen, visie en succesverhalen voorbij komen. Maar voorlopig had ik nog voldoende redenen om het niet te doen, en echt naast de deur was het natuurlijk ook niet.

Ik begon er wel zo af en toe eens over tegen mijn zus, die zag dezelfde verhalen langs komen. En op een dag zette ik de stap en melde ik me aan voor een intakegesprek. Ik belde nog eens met zuslief, en die waagde ook de stap. En zo belanden we bij Thijmen op de bank. In zijn sporthal, welteverstaan. 

 

En de week erna waren we er weer, in sportkleding. Er ligt weinig bloed, maar zweet en tranen des te meer. En mijn woordkeuze was soms ook net een tikje anders dan normaal. 

Maar we hadden ook lol, fijne gesprekken, complimenten en mooie resultaten. 

 

En heb ik nu dan de succesformule te pakken? Zijn alle stemmetjes die om taart roepen weggesport? Helaas niet.. op de dagen dat ik moe ben, of saggerijnig, is er nog steeds een luidspreker in mij die roept: koop taart, dat helpt!

Ik weet dat het niet helpt. Ik weet dat het lekker is, en blijft. 

Maar het belangrijkste is: het helpt me niet om gezond te leven. 23 kilo heb ik in het afgelopen jaar achter me gelaten. En dat gaan er nog meer worden. 

En dat gaat me lukken, als ik maar eerlijk tegen mezelf blijf. Ook voor mij is het belangrijk om gezond te eten, op vaste tijden te eten, op tijd naar bed te gaan en voldoende te bewegen. 

En wonder boven wonder; dat sporten ben ik dus echt leuk gaan vinden. We sluiten het traject bij Thijmen af, maar zijn (in de vakantie zelfs) al op zoek gegaan naar een nieuwe sportschool. Ik ga straks twee keer per week sporten. En af en toe een taartje eten. En Thijmen een klein beetje missen, want leuk is ie wel! Al dekt ‘leuk’ niet helemaal de lading. Hij was oprecht betrokken bij mijn proces, heeft passie voor zijn vak en missie, is vastberaden en legde de verantwoordelijkheid daar waar ie hoort; bij mij.